Jacek Antonik

Chorwacja – 3 sierpnia 2011 roku, decyzję podjeliśmy już wcześniej – zdobywamy pieszo jeden z najwyższych szczytów Chorwacji (drugi co do wysokości), leżący w masywie BIOKOVO – Sveti JURE (Góra Świętego Jerzego) 1762 m.n.p.m. Masyw Biokovo położony jest w środkowej części wybrzeża dalmatyńskiego i stanowi część Gór Dynarskich, które obok Velebitu dochodzą do morza, to niesamowite jak niewielka odległość dzieli szczyty tego masywu od Adriatyku (w linii prostej szczyt Sv. Jure jest oddalony o zaledwie 5,5 km od morza). Informacyjnie najwyższym szczytem Chorwacji jest Vrh Dinare (Dinara, Sinjal) 1830 m. n. p. m., ale jak gdzieś przeczytałem najwyższym punktem w Chorwacji jest wierzchołek telewizyjnego masztu zamontowanego na Sveti Jure.

Na szczyt prowadzi kilka szlaków pieszych i asfaltowa droga "Biokovo Road" (najwyżej położona droga w Chorwacji Makarska – Tučepi – Staza – Sveti Jure), ale prawda jest taka co to za trudność wjazdu samochodem, no może dla kierowcy, bo sama końcówka to wąska (w wielu miejscach na jeden samochód, ale co 200-300 m są zatoczki mijanki), kręta droga, liczne serpentyny i ekspozycje, my jednak postanowiliśmy zdobyć szczyt idąc pieszo z Makarskiej

Nasza piesza wycieczka (Makarska – Makar – Vosac- Sveti Jure) jest zaliczana do trudnych i bardzo trudnych z uwagi na przewyższenia wynoszące 1000 i więcej metrów, 40 stopniowe upały i czas wycieczki około 11-13 godzin.

O piątej rano ja i mój przyjaciel Adam wyruszamy samochodem z Rogoźnicy (moja relacja z pobytu w Rogoźnicy na forum cro.pl pod tym linkiem: http://cro.pl/forum/viewtopic.php?t=34587), jest wcześnie rano, więc na drodze ruch znikomy, w Splicie złapał nas fotoradar i kliknął zdjęcie, pech. Za Omisiem trafiliśmy na ciężarówkę załadowaną drzewem i przez kilka kilometrów (zakazy i serpentyny) wlekliśmy się za nią. No ale w końcu udało się ją wyprzedzić (taki to urok Magistrali Adriatyckiej).

Do Makarskiej dotarliśmy około 6 rano, podjechaliśmy trochę do góry i niedaleko cmentarzyka i małego kościółka zostawiliśmy samochód. Przebrani w stosowne obuwie i ubiór (przynajmniej ja bo Adam miał tylko addidasy do biegania), zaopatrzeni w dużą ilość wody mineralnej (w sumie mieliśmy 8 litrów + jakieś napoje izotoniczne) udaliśmy się szlakiem w góry jest godzina 6:08.

Te początkowe 1000 metrów przewyższenia pokonywało się ciężko, ale w dobrych warunkach, cały czas do góry w cieniu i temperaturze około dwudziestu kilku stopni, ludzi na szlaku zero.

Powoli i mozolnie pniemy się w górę, przechodząc przez gaje, gaiki, laski liściasto-iglaste. Zdobywamy wysokość, dobrze, że jest chłodno i idziemy w cieniu, słońce jest za górą także do 12 mamy luzik. Po wyjściu z lasku droga jest bardzo męcząca, trzeba bardzo uważać, żeby nie pojechać z kamieniami w dół. W końcu docieramy na przełęcz Makar, tam trochę dłuższy postój i rozkosz dla ciała i ducha, te 1000 metrów przewyższenia (wysokości) dały możliwość oglądania przepięknych widoków, panoram z perspektywy lotu ptaka (w oddali Wyspy Brac, Hvar, Korcula, Vis, Mljet, półwysep Peljesac) to od strony morza, a z drugiej strony masyw Biokovo z charakterystyczną kopułą Sveti Jure, nie sposób go nie zauważyć.

Idziemy dalej, po drodze wchodzimy na szczyt Vošac 1411 m.n.p.m. Mijamy ruiny spalonego schroniska i za chwilę docieramy na szczyt gdzie trwają prace remontowe albo budowlane przy nowym albo starym schronisku, nowym to na wyrost powiedziane, chyba to było stare schronisko i pozamykane. Na szczycie jesteśmy sami, widoki przepiękne. W oddali widać Jurka, patrząc bardziej na lewo Sveti Illja. Za mną widok na Makarską Rivierę przepiękny.

Schodzimy z Vosaca na dół ścieżką poza szlakową, po chwili docieramy do zabudowań gdzie spotykamy dwóch chorwackich turystów, od nich pożyczam na chwilę dobrej jakości mapę masywu Biokova (niestety tego mi brakowało, na dole w Makarskiej wszystko było jeszcze pozamykane) i po wymianie kilku zdań ruszamy dalej.

Idąc cały czas szlakiem mieliśmy widok na górę Sveti Jure, która była tak blisko, tak przynajmniej nam się wydawało, po drodze mijamy jakieś ogródki warzywne, dziwne co, na takiej wysokości, ale sprawa się wyjaśniła później.

Cały czas idziemy w kierunku szczytu Sveti Jure, droga nie jest ciężka, ale męcząca, upał niesamowity, temperatura koło 30 C w cieniu, cały czas idzie się po kamieniach, lekko i średnio pod górę, tam nie ma już takiego przewyższenia jak z Makarskiej, ale trzeba bardzo uważać, żeby nie zwichnąć kostki, dobrze że miałem kijki, dodatkowa podpora to jest dobra rzecz na tym szlaku. Co do szlaków nie są tak dobrze oznakowane jak nasze polskie, ale nie było z nimi problemu przynajmniej w tej części masywu Biokovo.

Na szlaku pusto, po drodze mijamy tylko zaskoczone kozice, pić, pić kurcze wody nam ubywa, mamy tylko nadzieję, że na szczycie będzie bar, marzę o zimnym piwku i ta myśl cały czas mi towarzyszy. Pot leje się z nas w niesamowitych ilościach, koszulka, czapka, spodenki wszystko mokre.

Po raz kolejny stajemy się ofiarami złudzenia odległości w górach, najpierw kiedy zeszliśmy z Vosaca wydawało nam się, że Jurek jest tak blisko, później kilkakrotnie widzieliśmy szczyt i wydawało nam się, że to już za tą górką, niestety to tylko złudzenie. W każdym bądź razie dochodzimy do asfaltowej drogi, ludzie jadący samochodami robią nam zdjęcia, filmują patrzą na nas jak na kosmitów, w sumie im się nie dziwię, temperatura 30 stopni w cieniu, a my zamiast pławić się w Adriatyku to wspinamy się w góry pieszo – wariaci !!!

Tak jak pisałem wcześniej doszliśmy do asfaltowej, krętej drogi, niestety w tym miejscu oznaczenie szlaku jest fatalne, my poszliśmy do góry drogą, ale szlak idzie gdzie indziej (ustaliliśmy to dopiero w drodze powrotnej) tzn. trzeba pójść w dół w prawo drogą asfaltową i po około 500-800 m jest odbicie szlaku ostro pod górę w lewo na sam wierzchołek Sveti Jure (podejście masakra), w sumie to nie żałuję, że wybraliśmy wariant drogą asfaltową, nogi i płuca nam trochę odpoczęły. Generalnie dopiero teraz jak wyszliśmy na drogę to zobaczyliśmy jak wielka jest kopuła szczytu, mnie to przypominało wejście na naszą polską Śnieżkę. Podejście na sam szczyt zajeło nam około 15-20 minut tak mi się przynajmniej wydawało.

Sveti Jure – przed samym szczytem niewielki parking na samochody, jest tam osoba, która pilnuje wjazdów i wyjazdów, sprawdza czasy pobytu, w sumie nie dziwię się takiemu podejściu, a wierzcie mi ruch samochodowy był spory, i naszych rodaków też spotkaliśmy. Nazwa tego szczytu wywodzi się od kapliczki Św. Jerzego, która znajdowała się na nim prawdopodobnie od 1646 r.do 1964 r. Później ją przeniesiono niżej, a w to miejsce wybudowano wieżę telewizyjną.

I teraz najlepsze podchodzimy do stacji i zatrzymuje nas strażniczka informując, iż dalej przejścia nie ma, że jest to strefa zamknięta. Zrozumieliśmy i grzecznie pytamy, czy można gdzieś zakupić i napić się zimnego piwka, o niczym innym w tym czasie bardziej nie marzyłem, niestety miła i przesympatyczna Pani po angielsku poinformowała nas z uśmiechem, że też by się chętnie napiła, ale niestety z braku sklepu czy baru sprawa była niewykonalna. No i klops, na szczycie odpoczeliśmy, posililiśmy się, porobiliśmy zdjęcia, porozmawialiśmy ze słowackimi turystami, którzy wjechali na Jurka na rowerze, no trochę ich to zmęczyło, ale czego nie robi się dla zdrowia. Widoki pierwsza klasa, podobno w bezchmurne dni można dojrzeć włoskie szczyty Apeninów.

Ale czas wracać, mieliśmy dwa wyjścia autostopem albo pieszo, w końcu stwierdziliśmy, że wody mamy dość, sił też (tak się nam wydawało) więc wybraliśmy opcję pieszo, kurczę jak zobaczyłem jak daleko jest Vosac to już miałem dość,

 

tym bardziej, że ja preferuję mimo wszystko wejścia pod górę (mam dobrą kondycję i stalowe uda dobre nie), a przy zejściu bolą mnie kolana (niestety to wina nadwagi kiedy chodziłem w Polsce, Czechach i na Słowacji po górach to ważyłem około 75-78 kg, obecnie 90 kg więc sami widzicie jaka różnica, a dla stawów to zabójstwo).

To jest to podejście (zdjęcie wyżej) szlakiem na wierzchołek Sveti Jure to, które odpuściliśmy, na zdjęciu wygląda spoko, ale w rzeczywistości jest ostro.

Droga powrotna dłużyła się nam niemiłosiernie, upał niesamowity, co chwile pijemy wodę, smarujemy się filtrami, po drodze delektujemy się przepięknymi widokami, które nas otaczają, w końcu docieramy do ogródków, o których wspomniałem wcześniej i do parkingu samochodowego, były tam zabudowania i jakieś chatki stąd sprawa z ogródkami stała się dla nas jasna, niestety wcześniej tego parkingu nie widzieliśmy (szliśmy ścieżką poza szlakiem).

Po chwili odpoczynku docieramy do przełęczy pod Vosacem no i teraz tylko 1000 m na dół (wiem, że będzie ciężko). Po drodze spotykamy kilkoro turystów idących do góry, współczułem im, jedna angielka zrobiła nam nawet zdjęcie, ale nie będę go pokazywał, nie wiem może jej ręka drżała albo co. No cóż w każdym bądź razie nieudane. Idąc na dół myślałem, że przez dłuższy czas będziemy szli w cieniu drzew, które tam rosły, tak mi się wydawało jak podchodziliśmy rano. Prawda była tak, że korony tych krzaków, drzewek i drzew były tak małe, że promienie słoneczne przenikały przez nie jak przez sito.

Droga powrotna była koszmarem, palące słońce i wysoka temperatura, nierówna nawierzchnia, pełno piargów z drobnych kamieni, trzeba było bardzo uważać, żeby nie objechać, stopy bolały mnie niemiłosierne, a miałem bardzo dobre buty trekingowe. Ale ja to pikuś, Adam pokazał mi jak wyglądają jego palce u nóg SZOK !!! (dwa tygodnie po powrocie leczył rany) wniosek jest taki czy to Polska czy Chorwacja na wycieczkę trzeba się przygotować, obuwie, ubiór i solidne wyposażenie to podstawa, a w przy takich chorwackich upałach hektolitry wody, krem z wysokim filtrem UV obowiązkowo. Po drodze mijamy ruiny zamku w skale.

W końcu docieramy do samochodu jest godzina 17:38, obok parkingu przy kościółku jest kran z zimną wodą, jaka ulga. Obaj wyglądaliśmy jakbyśmy wyszli dopiero z basenu kąpiąc się w ubraniach, moja czarna czapka była dla odmiany biała (tak się pociłem, że z potu wytrąciła się sól i inne minerały).

W planach mieliśmy jeszcze zwiedzenie Makarskiej, ale nie mieliśmy już siły, wstąpiliśmy do sklepu, zakupiłem kilka napoi na drogę i wieczór, a na miejscu wyżłopałem takie zimno piwo cytrynowe Radler coś tam.

Do Rogoźnicy wróciliśmy późno, trochę w Splicie postaliśmy w korkach, a poza tym wiecie jak się jedzie drogą wzdłuż Makarskiej. Reasumując wycieczka była super, to naprawdę coś innego w Chorwacji, nie tylko plaża czy zwiedzanie chorwackich zabytków.

Weszliśmy pieszo na drugi co do wysokości szczyt Chorwacji mierzący 1762 m.n.p.m., jest to długa i trudna trasa jak pisałem wcześniej, przewyższenie sięga 1000 m, wyszliśmy około 6:00 a wróciliśmy o 17:32 czyli cała wyprawa zajęła nam 11 h i 32 minuty.

Więcej zdjęć z wyprawy w mojej galerii wyprawa na szczyt sw. Jure

Moja rada dla wszystkich idących w wysokie góry w Chorwacji i nie tylko:

• dobre przygotowanie kondycyjne
• buty i ubiór dopasowane do charakteru wycieczki
• duża ilość wody
• jedzenie też się przyda
• coś na deszcz i zimno (wiadomo jak to w górach zmiana pogody może nastąpić bardzo szybko)
• kijki trekingowe – super sprawa
• nakrycie głowy i okulary przeciwsłoneczne
• przewodnik i mapa
• telefon (w razie W) z lokalnym numerem ratunkowym